ΤΟ ΠΑΛΤΟ, διήγημα του Χριστόφορου Τριάντη
ΤΟ ΠΑΛΤΟ
Ο Καρλ Ντράγερ, ένας από τους πιο κάλους ράφτες του Σααρμπρύνκεν, έραψε το παλτό του Κλάους Μίλκε. Το μαύρο ύφασμα, πολύ καλής ποιότητας, το 'χε φέρει η αδελφή του Ρόζα από την Κολωνία. Ήταν το δώρο της για την αποφοίτησή του από το πανεπιστήμιο. Το μαύρο παλτό έγινε για τον Μίλκε το αγαπημένο του ρούχο. Τον κρατούσε ζεστό, και σε όλες τις επίσημες και μη εκδηλώσεις ήταν η καλαίσθητη συντροφιά του. Το ρούχο τον έδειχνε ψηλότερο και δυνατότερο και οι γυναίκες τον πρόσεχαν περισσότερο. Ταίριαζε σε όλες τις περιστάσεις και ήταν η ασπίδα προστασίας του. Το παλτό το αγαπούσε γιατί είχε χαρακτήρα. Δύσκολο πράγμα να έχει ένα άνθρωπος ή ένα ρούχο χαρακτήρα.
Με τα χρόνια το παλτό πάλιωσε και φθάρηκε. Αλλά ο Μίλκε σε πείσμα της φθοράς και του χρόνου, το εκτιμούσε περισσότερο. Τού θύμιζε τα περασμένα χρόνια, τη νιότη και τα πρώτα βήματά του στη δουλειά και τον κόσμο. Πλέον, μετά από κόπους και προσπάθειες, ήταν ένας από τους καλύτερους συμβολαιογράφους σε ολόκληρο το κρατίδιο του Σααρλάντ. Η φήμη του είχε εξαπλωθεί και σε άλλες περιοχές της Γερμανίας.
Όμως, ο χρόνος κι η οικονομία προχωρούσαν, και μια νέα εποχή ανέτειλε στον δυτικό κόσμο. Η τεχνολογική επανάσταση προχωρούσε με γοργούς ρυθμούς, αλλάζοντας άρδην τις εργασιακές και κοινωνικές σχέσεις. Ο Μίλκε παρατηρούσε γύρω του πως πολλοί άνθρωποι άλλαζαν ρούχα τακτικά, ιδιαίτερα πρόσεχε τα παλτά. Αυτό δεν ήταν κάτι κακό ή αρνητικό, αλλά τον ενοχλούσε πώς οι συμπολίτες του, οι φίλοι και οι συνεργάτες του προτιμούσαν τα έτοιμα, τα αμερικάνικα, που ήταν πιο φθηνά, πιο μοδάτα, και έβγαιναν σε χιλιάδες κομμάτια. Υπερπαραγωγή και ευκολία. Όλα δούλευαν για την τιμή της αγίας μονέδας και των πιστών ιερέων της.
Αυτός δεν δέχτηκε - ποτέ - να πάρει έτοιμο ρούχο του εμπορίου. Απρόσωπα κομμάτια για μια απρόσωπη ζωή, χωρίς καμία συναισθηματική (κι αισθητική) χροιά.
Συνήθισε να λέει ότι το παλιό του παλτό είχε κάτι το ανθρώπινο. Φανέρωνε μια σύνδεση του ίδιου με την πόλη του, τους ανθρώπους της, τους αγαπημένους του, την πραγματικότητά του. Είχε και μια εμμονή με τον ήρωα του Γκόγκολ, τον Ακάκιο Ακάκιεβιτς, τον πρωταγωνιστή του διηγήματος «Το παλτό». Τον σύνδεε μια αόρατη, μια αδερφική σχέση με αυτόν τον λογοτεχνικό αντιήρωα και το περίφημο παλτό του που τόσο αγαπούσε και που τόσο άδικα στερήθηκε.
Latest from Super User
- Oι «Τάσεις φυγής σε παράλληλο σύμπαν» της Ρένας Αθανασοπούλου παρουσιάζονται στην Αθήνα σε δύο εκδηλώσεις
- Πεζό κείμενο της Κασσάνδρα Αλογοσκούφι για το «Βλέμμα» της εικαστικού Γεωργίας Κοκκίνη
- Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών - ΠΑΡΑΤΑΣΗ έως 14 ΙΟΥΝΙΟΥ ΤΟΥ 24ου ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΜΑΘΗΤΙΚΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ
- "Η συνεδρία της Κοσμογονίας" - Απόστολος Τσαντεκίδης
- Οι δυο τους - Ευγενία Βραδή
- Ροζ σκιές - Ελένη Χατζάκη
- Μου ’γνεψε το φως σου, πυγολαμπίδα – Γεωργία Μαντζαγρή
- Ας γράψουμε παρέα! – Πρακτικές και τεχνικές της συγγραφής, Αντωνία Θεοχαρίδου
- Το ταξίδι μας ανάμεσα στη μέρα και τη νύχτα - Αθηνά Αραμπατζή
- Ο Κόσμος των Εποχών - Μαρία Γιαννάκη
- Η μικρή πατάτα που έπαιζε βιολί - Αθανάσιος Σταθόπουλος
- Κρόκος και Σμήλαια - Ιωάννα Κύρου
- "Δικηγορία, η μικρή μας πόλη" - Στεφανία Ι. Σουλή
- Ο γιος του χαφιέ - π. Πολύκαρπος Κοτσασαρλόγλου
- Θεοφανώ, μάγισσα ή αγία; - Όλγα Αθανασιάδου
- «Ή με μένα ή με καμία» του Ιάκωβου Μυλωνά στο Μέγαρο Μουσικής
- Ο Φαέθων, ένα μαγικό αστεράκι! - Φανή Καραφύλλη
- Θα είμαστε για πάντα φίλοι! - Βάσω Κουνούπη
- Θα τα καταφέρεις, αστεράκι μου! - Γεσθημανή Μπερμπέρη
- Τα φώτα των δρόμων - Στράτος Γιαννάκας