ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΦΟΒΟ της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΦΟΒΟ
Μακραίνουν οι νύχτες του χειμώνα κι ο ήλιος αργεί να φανεί. Οι καμπάνες της ανατολής σταμάτησαν να ηχούνε. Θαρρώ πως η άνοιξη απέχει πολύ. Μονάχα ρολόγια τρεμοπαίζουν τα μάτια τους στις σκιές κι η σελήνη τα βράδια απλώνει το φουστάνι της να στεγνώσει στον τρούλο της εκκλησιάς.
Γαλήνια οι νύχτες περνούν τις ώρες τους. Δεν τις ταράζουν γκάζια και κορναρίσματα, μήτε τις πνίγει ο καπνός των φουγάρων, ούτε καν οι κραυγές των πενθούντων πλάι στο κοιμητήριο της Ανάστασης. Στο μεγάλο δρόμο εκστασιασμένα τα πευκόδεντρα και οι μανόλιες‧ κι εκείνα τα φορτωμένα κυπαρίσσια από κυπαρισσόμηλα, ξέφυγαν το λιθοβολισμό των παιδιών, τα απορρόφησε η νέα πραγματικότητα κι όλο και πιο αλάργα ονειρεύονται κάποιο πάλλευκο σύννεφο ντυμένο το ασήμι του φεγγαριού να κατεβαίνει την προβλήτα του Μόλου, να αναταράσσει τις δεμένες άγκυρες των καραβιών ακολουθώντας τη ρότα του στις πλατιές θάλασσες του κόσμου.
Τίποτα δεν είναι όπως παλιά. Μέρα μπαίνει - μέρα βγαίνει κι ο ήλιος δεν χαράζει τη σάρκα μας. Κρυμμένος πίσω απ' τους μαντρότοιχους, καρφώνει τα μάτια του στους μισοπεθαμένους. Μονάχα τους μισοπεθαμένους νοιάζεται ο ήλιος και ρίχνει σκάλα ν' ανέβουνε τον ουρανό.
Μισοπεθαμένοι λογίζονται κι οι ζωντανοί! Ούτε ζούμε... ούτε πεθαίνουμε... Μονάχα δερνόμαστε αλυσοδεμένοι στους τέσσερις τοίχους τρώγοντας τα πατώματα... ροκανίζοντας τους μεντεσέδες... τα πορτόφυλλα και μια στοίβα βιβλία που δεν πρόλαβαν να ροκανίσουν οι βιβλιοφάγοι.
Αυτή η σκάλα δεν ανεβαίνει.... Μου κόβεται η ανάσα σαν την κοιτώ. Θεόρατη φαντάζει!
Το θεμέλιο της στιβαρό, ατσάλινο. Της μιλώ, την καλοπιάνω, τη λαδώνω να μη σκουριάσει κι έπειτα την γυαλίζω σχολαστικά. Πολύ σχολαστικά! Κάτοχος ανεπούλωτου τραύματος δεν πεθυμώ να γίνω... Δεν πεθυμώ να αφορμίσει η ψυχή και χαθεί. Μα εκείνη, εκεί! Ακλόνητη. Σταθερή. Ούτε πόντο λιγότερη... Κάθε μέρα πιο πεισματάρα να με απορροφήσει. Να με κάνει σκόνη στο μαύρο της φουστάνι ‧ στο άπειρο να αιωρηθώ.
Πρέπει να νικήσω το φόβο! Ή εγώ θα σηκώσω ανάστημα ή αυτή θα κατέβει, για να βρει η ψυχή την ισορροπία της!
Το απέναντι πάρκο γέμισε αγριολούλουδα. Τα δέντρα ανέβηκαν στο Θεό απ' το περασμένο φθινόπωρο. Τώρα πια δεν χρειάζονται κιάλια για να μετρήσουμε τις κλειδώσεις τους. Καθώς στέκονται γυμνά στη θέα του κόσμου, μπουμπουκιάζει αβίαστα η ζωή πάνω τους. Ο κηπουρός έκανε καλά τη δουλειά του. Καλή δουλειά έκανε και το δρεπάνι του θεριστή. Ξεκαθάρισμα γερό! Άφησε μονάχα τ' αμόλυντα νιούτσικα βλαστάρια να χοροστατήσουν στην συναυλία της ερχόμενης Άνοιξης .
Θα την περιμένουμε με λαχτάρα, αν είμαστε ζωντανοί!
Δευτέρα, 11 Ιανουαρίου 2021
Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη
Latest from Super User
- Oι «Τάσεις φυγής σε παράλληλο σύμπαν» της Ρένας Αθανασοπούλου παρουσιάζονται στην Αθήνα σε δύο εκδηλώσεις
- Πεζό κείμενο της Κασσάνδρα Αλογοσκούφι για το «Βλέμμα» της εικαστικού Γεωργίας Κοκκίνη
- Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών - ΠΑΡΑΤΑΣΗ έως 14 ΙΟΥΝΙΟΥ ΤΟΥ 24ου ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΜΑΘΗΤΙΚΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ
- "Η συνεδρία της Κοσμογονίας" - Απόστολος Τσαντεκίδης
- Οι δυο τους - Ευγενία Βραδή
- Ροζ σκιές - Ελένη Χατζάκη
- Μου ’γνεψε το φως σου, πυγολαμπίδα – Γεωργία Μαντζαγρή
- Ας γράψουμε παρέα! – Πρακτικές και τεχνικές της συγγραφής, Αντωνία Θεοχαρίδου
- Το ταξίδι μας ανάμεσα στη μέρα και τη νύχτα - Αθηνά Αραμπατζή
- Ο Κόσμος των Εποχών - Μαρία Γιαννάκη
- Η μικρή πατάτα που έπαιζε βιολί - Αθανάσιος Σταθόπουλος
- Κρόκος και Σμήλαια - Ιωάννα Κύρου
- "Δικηγορία, η μικρή μας πόλη" - Στεφανία Ι. Σουλή
- Ο γιος του χαφιέ - π. Πολύκαρπος Κοτσασαρλόγλου
- Θεοφανώ, μάγισσα ή αγία; - Όλγα Αθανασιάδου
- «Ή με μένα ή με καμία» του Ιάκωβου Μυλωνά στο Μέγαρο Μουσικής
- Ο Φαέθων, ένα μαγικό αστεράκι! - Φανή Καραφύλλη
- Θα είμαστε για πάντα φίλοι! - Βάσω Κουνούπη
- Θα τα καταφέρεις, αστεράκι μου! - Γεσθημανή Μπερμπέρη
- Τα φώτα των δρόμων - Στράτος Γιαννάκας