Σάββατο, 12 Ιουλίου 2014 16:38

ΑΠΩΛΕΙΑ ( LOSS I I ) - Ειρήνη Ντούρα - Καββαδία

Written by
2890

Το ποίημα “L O S S(I) βασισμένο στο ομώνυμο ελληνικό ποίημα “Απώλεια” συμπεριελήφθη στη Διεθνή Ανθολογία ποίησης Poets for World Peace (Vol. 2 - Cornwall, Ontario, Canada), που εκδόθηκε στον Καναδά στα πλαίσια της διεθνούς καμπάνιας με τον τίτλο “SG World Peace Academy Campaign, η οποία είχε ως σκοπό να προωθήσει παγκοσμίως την έννοια και τη σπουδαιότητα της Ειρήνης. Αποτέλεσε τη μία εκ των δύο συμμετοχών που εκπροσώπησαν επαξίως την Ελλάδα στο εξωτερικό και προσέδωσε στην ποιήτρια τον τιμητικό τίτλο High Rank Executive Member της εν λόγω εκστρατείας. Το ποιητικό ζεύγος περιλαμβάνεται επίσης στο 3ο Τεύχος του πολιτιστικού περιοδικού που εκδίδει η Διασπορική Λογοτεχνική Στοά Αυστραλίας, στο περιοδικό «Σοδειά», καθώς και σε άλλες ποιητικές Ανθολογίες της Ελλάδας και του εξωτερικού.

 

Το αγγλικό ποίημα και η ελληνική του εκδοχή απαγγέλθηκαν από την ίδια την ποιήτρια Ειρήνη Ντούρα-Καββαδία και τον ηθοποιό Νίκο Βερλέκη σε θεατρική απόδοση στην Μουσικο-Ποιητική βραδιά με τίτλο «Λόγου και πάθους... Ενατένιση» στις 17-11-2012 στον Πολυχώρο του Δήμου Παλαιού Φαλήρου και περιλαμβάνονται στην ομώνυμη Ανθολογία της ιδίας με τίτλο «ΕΝΑΤΕΝΙΣΗ».

 

ΑΠΩΛΕΙΑ

 

 

 

 

Σπαραχτικές κραυγές-μαστίγια με βία έσκισαν,

 

Την αβάσταχτη σιωπή

 

Οι αισθήσεις αίφνης νέκρωσαν

 

Κι όλων οι καρδιές ράγισαν

 

Θρύψαλα φριχτά ενός απαίσιου παρελθόντος

 

Στην αναίτια ριπή.

 

Οι σειρήνες της θλίψης ανέλαβαν τα ηνία

 

κι οι γλυκές φωνές σίγησαν

 

στις σχολικές αυλές, νεκρική ησυχία..

 

Πέσαν κι απ’ τα δέντρα οι καρποί

 

Τα κλαδιά ωσάν νεκρά ρίγησαν

 

Κι απλώθηκε παντού οργή.

 

Τα δάκρυα κι αυτά πέτρωσαν

 

Τα μάτια όταν σφάλισαν

 

Παντοτινά ψυχρά, αιώνια μοναχά

 

Καθώς τα σκέπασε η άγια Γη,

 

“Χους εις χουν”, και στάχτες απέβησαν.

 

Τα λούλουδα στερνά πρόσδωσαν

 

Την πολύτιμη ευωδιά τους στην πηγή της ζωής

 

Υποσχόμενα ποτέ ξανά μη νιώσουν ζωντανά

 

Σαν την αγνή αγάπη τους πρόδωσαν

 

Και χάραξε εβένινη αυγή, φέροντας αίμα και οδύνη.

 

Ολόγυρα στα ασημένια νέφη και το δρολάπι

 

Ο ήλιος έλαμψε σκληρός, κρύος κι άηχος

 

και ξάφνου πρόβαλε αβάσταχτη αμαρτία

 

Οσάκις παιδί μάταια αναζήτησε αγάπη

 

Χτυπήθηκε με μίσος και με βία

 

Ή - απείρως πιο διαστροφικά -

 

Απωλέσθη αδιάφορα, με απαξία...

 

 


 

 

 

LOSS   I I

 

 

 

 

Heart-breaking cries violently tore up

 

The unbearable silence

 

The senses suddenly deadened

 

And everyone’s heart broke up

 

To jigsaw pieces of a hideous past

 

At the unprovoked blast

 

Sirens of sorrow took control

 

The sweet voices stopped echoing

 

In the schoolyards - no noise at all

 

And from the trees all fruits fell

 

The branches bent down dead

 

As rage reared suddenly its ugly head.

 

Even teardrops turned to stone

 

When finally the eyes shut

 

Forever cold, eternally alone

 

As holy soil covered them up

 

Ash to ash, dust to dust.

 

The flowers gave out for the last time

 

Their precious scent to the source of life

 

Promising never again to feel alive

 

Since their pure love had been betrayed

 

And a black dawn rushed out bearing blood and pain

 

All over scarlet clouds and weeping rain,

 

the sun shone stiff, cold and still -

 

suddenly it all seemed an unbearable shame

 

Whenever a child searched for love in vain

 

Whenever a kid got abused and whipped

 

or utterly worse – even wretchedly –

 

got lost or indifferently killed…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Read 2890 times

Latest from Super User